Πρόσφατη έρευνα της Microsoft έδειξε ότι το 54% των χρηστών προτιμά να φλερτάρει μέσω διαδικτύου, ενώ το 33% των Ελλήνων έχει επιχειρήσει να κάνει σχέση με κάποιον/-α που γνώρισε online.
Από τις σχέσεις που συνάφθηκαν το 8% κατέληξε σε ευτυχισμένους γάμους και το 25% σε μακροχρόνιους δεσμούς.
«Αναζητώντας τον πρίγκιπα»…
«Η παρατεταμένη χρήση Η/Υ έχει επιπτώσεις στις κοινωνικές δεξιότητες», επισήμανε σε ημερίδα της Nickelodeon «Παιδί και Διαδίκτυο: Ευκαιρίες, Προκλήσεις, Κίνδυνοι» η δρ Αρτεμις Τσίτσικα, επ. καθηγήτρια Παιδιατρικής-Εφηβικής Ιατρικής στο «Π. & Α. Κυριακού». «Σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας σε 7 ευρωπαϊκές χώρες, το 1,2% των ερωτηθέντων εφήβων εμφανίζει Συμπεριφορά Εξάρτησης από το Διαδίκτυο (ΣΕΔ) και 12,7% οριακή συμπεριφορά εξάρτησης». «H μέση ηλικία των θεραπευομένων μας είναι τα 25 με 26 έτη και είναι κυρίως αγόρια που έχουν εθιστεί στα διαδικτυακά παιχνίδια ρόλων», διευκρινίζει η ψυχίατρος Στέλλα Χρηστίδη, επιστημονική υπεύθυνη του τμήματος Προβληματικής Χρήσης του Διαδικτύου στο 18 Άνω. Τα κορίτσια αναλώνονται στο Facebook αναζητώντας τον δικό τους πρίγκιπα μέσα στο διαδικτυακό χάος. Με τη μονάδα απεξάρτησης, που λειτουργεί από το 2009, επικοινωνούν θορυβημένοι οι γονείς όταν ενημερώνονται για την πτώση της ακαδημαϊκής επίδοσης των παιδιών – φοιτητών πια.
Τι λένε οι ειδικοί
Η κλινική ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια κ. Ευθυμία Παυλάτου, μιλώντας στο lifo.gr τονίζει: «Συχνά το facebook μπορεί να αποτελεί απλώς ένα μέσο αρχικής επαφής που πλέον είναι συνηθισμένο ή και ‘κοινωνικά επιβεβλημένο’ για να είναι κάποιος ‘μέσα στα πράγματα’», λέει η κ. Παυλάτου. «Αρκετές φορές όμως μπορεί να επιλέγεται από άτομα κοινωνικά απομονωμένα στην καθημερινή τους ζωή -ειδικά εφόσον οι επαφές και οι σχέσεις τους γενικότερα είναι περιορισμένες, που διστάζουν να αναλάβουν το ρίσκο της προσωπικής επαφής και την ευθύνη που μπορεί αυτό να συνεπάγεται, να αποφεύγουν τη συναισθηματική εμπλοκή και δέσμευση, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, που δεν πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν σε μια ‘πρόσωπο με πρόσωπο’ αρχική επικοινωνία (ή που έχουν ήδη εισπράξει απόρριψη και απογοήτευση από προηγούμενες εμπειρίες), που μπορεί το «πραγματικό» τους πρόσωπο να μην το θεωρούν αρκετά… ευπαρουσίαστο ώστε να τολμήσουν να πλησιάσουν ένα ‘πραγματικό’ άτομο και να εκτεθούν σε αυτό.»
Η ανασφάλεια, λοιπόν, για άμεσες κοινωνικές επαφές είναι σίγουρα ένας από τους λόγους που οδηγούν πολλούς νέους -και όχι μόνο- στο να αναζητούν τον έρωτα στον διαδίκτυο. Πόσο, όμως, επιτυχημένη θα μπορούσε να είναι μία σχέση που ξεκινά τόσο εικονικά; Η κ.Παυλάτου αφήνει ελπίδες όταν λέει πως «εφόσον τελικά υπάρξει συνάντηση και γνωριμία -στην «πραγματική» ζωή- και ξεπεραστεί το αρχικό στάδιο της επαφής με την πραγματικότητα (ή της «προσγείωσης» στην πραγματικότητα) -που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι «σύγκρουση» με αυτήν και να προκαλέσει τεράστια απογοήτευση (αν η «βελτιωμένη» παρουσίαση του εαυτού απέχει πολύ από την αληθινή εικόνα, ή αν η εικόνα που είχε σχηματίσει το άλλο άτομο ήταν εντελώς «εικονική»)- και αν πολλά από αυτά που είχαν μοιραστεί τα δύο άτομα μέσα από την ασφάλεια της διαδικτυακής επαφής ήταν αληθινά κομμάτια του εαυτού τους, οπότε έχουν δημιουργηθεί οι αρχικές βάσεις για μια σχέση, και αν αποδεχτούν και καταφέρουν να περάσουν σε μια μορφή επικοινωνίας πιο ουσιαστική και πολύπλοκη… τότε μπορεί όντως να υπάρχουν ελπίδες επιβίωσης».
Καταλήγοντας, η κ. Παυλάτου τονίζει τους πιθανούς συναισθηματικούς κινδύνους που μπορεί να ενέχει μία σχέση που ξεκινά μέσα από την οθόνη του υπολογιστή. «Οι ‘εικονικές’ σχέσεις που δημιουργούνται επιτρέπουν την σταδιακή συναισθηματική εμπλοκή και αποκάλυψη στοιχείων του εαυτού και δίνουν μια απόσταση ασφαλείας που μπορεί να είναι πολύ βοηθητική για κάποιους ανθρώπους. Ωστόσο, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος τελικά να «αφεθούν» και να επενδύσουν συναισθηματικά για την κάλυψη πραγματικών αναγκών σε μια μη πραγματική σχέση και σε ένα μη πραγματικό άτομο, καθώς δεν γνωρίζουν ποιον έχουν στ’ αλήθεια απέναντί τους». Έτσι, εξηγεί, η ψυχολόγος, οι απαιτήσεις που μπορεί να δημιουργηθούν τελικά από αυτή τη σχέση και από το άλλο άτομο μπορεί να είναι εντελώς υπερβολικές και ανεδαφικές, ενώ -από την άλλη- μία τέτοια σχέση μπορεί να παραμείνει τόσο επιφανειακή όσο ξεκίνησε και να μην προσφέρει κάτι περισσότερο στο άτομο. Τονίζει, βέβαια, ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε σχέση.
Τέλος, η κ. Παυλάτου δίνει έμφαση στη σημασία της ισορροπημένης πραγματικής ζωής, προκειμένου να αποφύγει κανείς να πληγωθεί από μία τέτοια σχέση, αλλά και στην ικανότητα του ατόμου να συνάψει πραγματικές σχέσεις. Σε περιπτώσεις ανισορροπίας «οι σχέσεις αυτές μπορούν να αυξήσουν τα αισθήματα κενού, απομόνωσης και μοναξιάς, αλλά και να μειώσουν ακόμα περισσότερο την αυτοεκτίμηση του ατόμου, αφού μέσα από τη ‘βελτιωμένη’ εικόνα εαυτού που παρουσιάζει γίνεται αποδεκτό υπό όρους από το άλλο άτομο, έχοντας τον φόβο ότι η πραγματική επαφή θα αποκαλύψει τα μειονεκτήματά του… Η επένδυση -χρόνου και συναισθηματική- σε «εικονικές» σχέσεις μπορεί να μην αφήσει τελικά το άτομο να επενδύσει σε «αληθινές» σχέσεις, με όλες τις δυσκολίες που αυτές μπορεί να έχουν…».
govastileto.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου