Ένας άνθρωπος, ο Νick Pappas, απέναντι στον μεγαλύτερο όμιλο media του πλανήτη. Και νίκησε.
Ο Dr. Νικόλαος Παπαναστασίου έγινε Νίκος Παππάς, για τους Αυστραλούς, πριν γίνει ο σύγχρονος Δαυίδ της αυστραλιανής αθλητικής ιστορίας και το είδωλο του Ράσελ Κρόου. Διαβάστε γιατί ο δημοφιλής ηθοποιός δήλωσε πως ο Έλληνας δικηγόρος είναι ο ήρωας του, αλλά και ποιος είναι ο Nick Pappas.
Γεννήθηκα στο Σίνδεϊ, το 1961. Ο πατέρας μου, Γεώργιος Παπαναστασίου, ο οποίος στην Αυστραλία έγινε George Pappas ήταν πρόσφυγας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, από το Καστελόριζο, ο οποίος μετακόμισε στην Κύπρο, μετά το βομβαρδισμό του νησιού μας από τους Γερμανούς, το 1943. Ταξίδεψε για την Αυστραλία, όταν ήταν 16 χρόνων (το 1947). Η οικογένεια της μητέρας μου κατάγεται επίσης από το Καστελόριζο. Είχε μεταναστεύσει στην Αυστραλία νωρίτερα, το 1924, μετά την έξοδο των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία (όταν το νησί μας έχασε τις περισσότερες εμπορικές ευκαιρίες).
Το σαγηνευτικό του Καστελόριζου
Έχω ιδιαίτερο δέσιμο με τον τόπο της καταγωγής μου. Φροντίζουμε να πηγαίνουμε οικογενειακώς δυο φορές το χρόνο. Διατηρώ τα σπίτια των γονιών μου, τα οποία αναπαλαίωσα πρόσφατα. Πάντα με γοήτευε η σύνθετη ιστορία του νησιού, οι διαδοχικοί κατακτητές και η ταχεία πτώση του από ένα εκ των πλέον δημοφιλών νησιών του Αιγαίου, κατά τον 19ο αιώνα -επί οθωμανικής κυριαρχίας άκμασε ως εμπορικό λιμάνι, με τον πληθυσμό να φτάνει στους 12.000 ανθρώπους- σε ένα εγκαταλειμμένο και κατεστραμμένο μέρος, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να κάνω μια μεγάλη ιστορία μικρή, το Καστελόριζο και το παρελθόν του εμποτίζει ό,τι κάνω στη ζωή μου. Με συνοδεύουν σε κάθε στιγμή μου.
Η γιαγιά μου, Τριανταφυλλιά ήταν εκείνη που μου "γέννησε" το ενδιαφέρον να μάθω την ιστορία. Μιλούσε λίγα γαλλικά και ήξερε άπταιστα την Marseillaise (βλ. γαλλικός ύμνος). Ο πατέρας μου μιλούσε πολύ καλά ιταλικά και ο συνδυασμός ήταν που με ώθησε να αρχίσω να κάνω ερωτήσεις, σχετικές με το αποικιακό παρελθόν του Καστελόριζου.
Η εφηβεία, το "Εδώ μιλάμε μόνο ελληνικά" και η νομική
Είμαι το μόνο παιδί της οικογενείας μου. Σπούδασα νομική και τέχνες. Είμαι παντρεμένος με την Ελένη, επίσης Ελληνο-Αυστραλή, της οποίας η οικογένεια κατάγεται από την Τρίπολη. Είμαστε υπερήφανοι γονείς διδύμων που σήμερα είναι 23 χρόνων και προ της ολοκλήρωσης των σπουδών τους στη νομική. Εδώ να προσθέσω ότι και η σύζυγος μου είναι δικηγόρος.
Υπήρξα πολύ τυχερό παιδί. Μολονότι ο πατέρας μου ήταν μετανάστης, προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα στην αυστραλιανό τρόπο ζωής, ενώ παρέμενε πολύ πιστός στις ελληνικές ρίζες. Η μητέρα μου, που δεν είναι πια στη ζωή, είχε γεννηθεί στην Αυστραλία (το 1939) και με μεγάλωσε με μια εξαιρετική ισορροπία μεταξύ του αυστραλιανού και του ελληνικού πολιτιστικού πλαισίου. Ο αείμνηστος πατέρας μου επέμενε ιδιαίτερα στο να μιλάμε στο σπίτι ελληνικά. Τόσο που είχε τοποθετήσει πινακίδες σε όλο το σπίτι που έγραφαν "εδώ μιλάμε μόνο ελληνικά". Ήμασταν πολύ κοντά στην εκκλησία και ο πατέρας μου είχε ενεργό ρόλο στην Αρχιεπισκοπή, παράδοση που συνεχίζω. Βλέπεται, η καλύτερη συμβουλή που μου είχε δώσει ποτέ ήταν να είμαι καλός Αυστραλός, παραμένοντας πιστός στις ελληνικές ρίζες. Πώς; Με το να κάνω ό,τι μπορώ, ώστε να διατηρείται η ελληνική γλώσσα και η ελληνική κουλτούρα. Την ίδια στιγμή, με ενθάρρυνε να κάνω ό,τι μπορώ, ώστε να είμαι μέλος της κοινότητας στο σύνολο της και να μην περιορίζομαι από την ελληνική κληρονομιά μου. Γιατί όπως έλεγε "το να είσαι Έλληνας, σημαίνει ότι μπορείς να προσαρμοστείς παντού και να επιτύχεις στο όποιο περιβάλλον".
Πώς προέκυψε η αγάπη για το rugby
Ήξερα από πολύ μικρός πως θέλω να γίνω δικηγόρος. Μου άρεσε το διάβασμα, όπως και η προσοχή στη λεπτομέρεια, που απαιτεί η νομική. Παράλληλα όμως, με ενδιέφεραν πολύ τα σπορ και πιο συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο και το rugby. Ο πατέρας μου ήταν για πολλά χρόνια πρόεδρος της Pan-Hellenic, της ελληνικής ομάδας που έχουμε στο Σίνδεϊ και συνήθιζα να τον ακολουθώ στις προπονήσεις και τα παιχνίδια.
Παράλληλα, είχα αναπτύξει ισχυρό δεσμό με τους Rabbitohs, ομάδα ράγκμπι που είχε έδρα στα νοτιοανατολικά προάστια του Σίδνεϊ, εκεί όπου είχαν εγκατασταθεί οι περισσότεροι μετανάστες από το Καστελόριζο. Οι Rabbitohs προέκυψαν από στις αρχές του 1900, από ανθρώπους που πουλούσαν λαγούς (και τους αποκαλούσαν Rabbitohs) στο κέντρο του Σίδνεϊ. Φορούσαν πράσινα ρούχα και είχαν τους νεκρούς λαγούς περασμένους στους ώμους, με το αίμα να στάζει. Για αυτό και τα χρώματα της ομάδας είναι πράσινο και κόκκινο.
Τα ξαδέλφια μου ήταν οπαδοί αυτής της ομάδας και εγώ έμαθαν να την αγαπώ, πηγαίνοντας μαζί τους στα παιχνίδια. Σιγά σιγά διαπίστωνα πόσο εντυπωσιακό είναι το σπορ. Συμπτωματικά, ήταν η περίοδος που ο σύλλογος είχε κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα σε πέντε χρόνια (1967, '68, '70, '71). Αυτό του '71 ήταν το τελευταίο, μέχρι το φετινό.
H τελευταία version του Δαυίδ vs. Γολιάθ
Το 1995, όταν πρωτοεμφανίστηκε η καλωδιακή τηλεόραση στην Αυστραλία, προέκυψε μια διαμάχη μεταξύ των δυο συνδρομητικών, δηλαδή μεταξύ της Foxtel, η οποία άνηκε στην News Corp. του Rupert Murdoch και της Optus, για τον έλεγχο του αθλητικού περιεχομένου. Ο Murdoch ήθελε να ελέγξει όλο το άθλημα του rugby, για να έχει το μονοπώλιο των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, έναντι αντιτίμου που θα όριζε εκείνος. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία της Super League, με τον Murdoch να δελεάζει ένα αριθμό ομάδων της λίγκας, ενώ κάποιες παρέμειναν πιστές στην παλαιά διοργάνωση, την οποία στήριζε η Optus. Το 1997 λοιπόν, είχαμε δύο διοργανώσεις, που στο τέλος της σεζόν συμφώνησαν να γίνουν μία, με 14 ομάδες. Αυτό σήμαινε πως 15 ομάδες είτε θα έπρεπε να συγχωνευθούν, είτε να απέχουν. Τελικά, έγιναν 7 συγχωνεύσεις και έμεινε μία ομάδα χωρίς δικαίωμα συμμετοχής, που θα έπρεπε να αποκλειστεί. Αυτή ήταν οι Rabbitohs, η παλαιότερη και η πιο επιτυχημένη ομάδα των διοργανώσεων.
Τον Οκτώβριο του 1999 έγινε επίσημος ο αποκλεισμός των Rabbitohs και την απόφαση αυτή διαδέχθηκαν οι διαμαρτυρίες των φιλάθλων που εκδηλώθηκαν με διαδηλώσεις στους δρόμους του Σίδνεϊ. Για να καταλάβεις το μέγεθος τους, αυτή του Νοεμβρίου του 2000 είναι ακόμα και σήμερα η μεγαλύτερη δημόσια ειρηνική διαμαρτυρία που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του Σίδνεϊ, με 80.000 ανθρώπους να φωνάζουν υπέρ των δικαιωμάτων της ομάδας τους.
Στο τέλος του 1999, προσφύγαμε στα δικαστήρια, για να ζητήσουμε την επιστροφή μας στο πρωτάθλημα. Έως τότε, ήμουν απλά ένα φίλαθλος της ομάδας. Χωρίς κάποιο επίσημο τίτλο. Τότε, αποφάσισα να γίνω ο δικηγόρος του οργανισμού και ενώπιον όλων των μελών της διοίκησης είπα πως "είναι ένας Rabbitoh και θα παλέψω μέχρι θανάτου για αυτήν την ομάδα". Μου έδωσαν τη δουλειά και για τα τρία επόμενα χρόνια ζήσαμε τη μεγαλύτερη προσφυγή που έχει δικάσει ποτέ δικαστήριο της Αυστραλίας. Χαρακτηριστικά, ο τίτλος που είχε δοθεί ήταν "Δαυίδ εναντίον Γολιάθ", διότι απέναντι μας είχαμε το μεγαλύτερο οργανισμό ΜΜΕ στον κόσμο. Εμείς ήμασταν ένα club χωρίς χρήματα και με μόνο εφόδιο την πίστη των οπαδών. Ευτυχώς, ήμασταν οι νικητές και το 2002 επιστρέψαμε στη λίγκα.
Αυτή η νίκη ήταν άκρως συμβολική, για την Αυστραλία και το εξωτερικό, γιατί έδειξε πως ένας μικρός άνθρωπος μπορεί να νικήσει μια τεράστια εταιρία, αν αξιοποιεί τους πόρους της "δύναμης του λαού". Κατόπιν τούτου, παρέμεινα δικηγόρος του club έως το 2003 και μετά με προήγαγαν σε πρόεδρο. Το 2006 κάναμε πραγματικότητα τις ιδιωτικές επενδύσεις, που έφτασε την ομάδα σε άλλα επίπεδα. Να προσθέσω βέβαια, κάπου εδώ πως στην εξέλιξη έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι μεταξύ των επενδυτών μας ήταν ο Russel Crowe, ο οποίος έφερε μαζί του τη φήμη, τη δημοτικότητα, μαζί και τη λάμψη από το Hollywood.
Η φιλία με τον Russel Crowe
Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Russell ήταν το 1999, όταν το club ήταν προ του αποκλεισμού του από το πρωτάθλημα. Η ζωή τα έφερε έτσι που είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα, μέσα στα χρόνια και δη αυτά που δίναμε τη δικαστική μάχη. Η φιλία μας ωστόσο, άνθησε πραγματικά αφότου έγινα πρόεδρος της ομάδας, το 2003 και δη όταν προστέθηκε στους επενδυτές μας. Μπορώ να πω ότι είμαστε φίλοι πραγματικοί. Περνάμε πολλές ώρες μαζί, ενώ πρόσφατα τον συνάντησα στα γυρίσματα της ταινίας, στην οποία θα κάνει την πρώτη του απόπειρα ως σκηνοθέτης, με τίτλο The Water Diviner. Θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στο τέλος της χρονιάς και... σου αποκαλύπτω ότι έχω ένα μικρό "πέρασμα".
Ενημερώθηκα για τη δήλωση του και ομολογώ ότι με συγκίνησε. Έχει προσφέρει τόσα πολλά στην ομάδα και σε εμένα. Το να λέει ότι είμαι ο ήρωας του, σχεδόν με κάνει να ντρέπομαι. Για να είμαι ειλικρινής, "άγγιξε" τη ψυχή μου. Βέβαια, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που νιώσαμε και οι δύο την ημέρα που οι Rabbitohs κατέκτησαν το φετινό πρωτάθλημα! Αυτό που ζήσαμε, είναι κάτι που θα μας συνοδεύει για όλη μας τη ζωή. Το να βλέπεις τόσους ανθρώπους να είναι χαρούμενοι, έπειτα από αρκετά δύσκολα χρόνια, ήταν κάτι το απερίγραπτο. Το Ολυμπιακό Στάδιο ήταν κατάμεστο, με 85.000 φιλάθλους, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι παρακολούθησαν τον τελικό από ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες. Να σημειωθεί επίσης, πως έγινε ρεκόρ τηλεθέασης: τα 4.5 εκατομμύρια τηλεθεατών ήταν το μεγαλύτερο τηλεοπτικό κοινό που έχει καταγραφεί, στην ιστορία της αυστραλιανής τηλεόρασης. Λίγες ημέρες αργότερα, κάναμε και την παρέλαση των πρωταθλητών στους δρόμους της πόλης και παρουσιάσαμε στον κόσμο το τρόπαιο. Ήταν μια από τις καλύτερες εβδομάδες της ζωής μου.
Τι λέει ο Crowe για τον Pappas
Αυτό που τους ενώνει ξεπερνά τα όρια της φιλίας και αγγίζει εκείνα της αδελφικότητας, όπως επιβεβαίωσε και ο Russell Crowe εξηγώντας πως "παλέψαμε μαζί, μέσω κάποιων από των πιο σκοτεινών περιόδων. Από την αποβολή, στην αντίσταση και την επιστροφή στο πρωτάθλημα, πριν κατακτήσουμε τον τίτλο. Ήταν πάντα εκεί, ακούραστος, αποφασισμένος. Μοιραστήκαμε ένα παιδικό όνειρο, να κάνουμε την ομάδα μας να σημαίνει κάτι για τους ανθρώπους της περιοχής, να δημιουργήσουμε κάτι για το οποίο θα ήταν υπερήφανοι οι φίλαθλοι και τα μέλη. Που θα αποτελούσε πηγή έμπνευσης, για κάθε τύπου φιλοδοξία που αφορά παιδιά τα οποία θαυμάζουν τους αθλητές μας. Ρωτάτε ποιος έσωσε την ομάδα και συχνά αναφέρεστε σε εμένα και κάποια άλλα ονόματα. Λοιπόν, ένας έχει την ταμπέλα του σωτήρα: ο Nick. Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες ήμουν στους διαδρόμους του σταδίου ANZ, και εκεί ήταν και ο Νικ. Καθώς μιλούσαμε κοίταξα τα πρόσωπα των παιδιών του, και συνειδητοποίησα ότι είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα αντοχής, σθένους και θάρρους για τα παιδιά του. Του έστειλα email εκείνο το βράδυ και του εξομολογήθηκα ότι είναι ένας ήρωας για μένα”.
http://news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου