Με αφορμή τα γενέθλια της η Ελεονώρα Μελέτη αποκάλυψε την ηλικία της και εξέφρασε τις σκέψεις και τα συναισθήματα της στο προσωπικό της site mustonline.gr:
"Και να μαι στα 35. Τελικά περνάνε τα χρόνια. Και το καταλαβαίνω. Δεν ξέρω αν με πιάνουν μόνο εμένα τα υπαρξιακά μου κάθε φορά που προσθέτω ένα ακόμα έτος στην ηλικία μου αλλά σίγουρα ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να χαιρόμαστε και να γιορτάζουμε μία τέτοια μέρα που ουσιαστικά ενισχύει την αντίστροφη μέτρηση που ξεκινά με τη γέννηση μας, και μας φέρνει έναν ακόμα χρόνο πιο κοντά στο τέλος.
Μαυρίλα πολλή ε; Και όμως! Έτσι είναι...
Για πότε ήμουν παιδί, 16, 24, 30... Όλα είναι πίσω μου και φαίνονται τόσο μα τόσο μακριά...
35. Σε πέντε 40. Πριν πέντε 30. Ηλικίες. Αριθμοί. Οι οποίοι όμως έχουν αρχίσει να συνοδεύονται με σημάδια που αποδεικνύουν πως τα χρόνια φεύγουν. Σημάδια αλλά και ταμπού.
35. Ανύπαντρη. Εγώ το βρίσκω τέλειο. Άλλοι με λυπούνται.
35. Χωρίς παιδιά. Εμένα δεν με πειράζει. Άλλοι αναρωτιούνται πότε θα γίνω μάνα.
35... Για τους περισσότερους έχω μείνει πίσω, για κάποιους έχω χάσει το τρένο, για άλλους δεν είμαι φυσιολογική, για λίγους «με ενδιαφέρει μόνο η καριέρα μου».
Για μένα τίποτε απ όλα αυτά.
Για μένα 35. Χωρίς γάμο, αλλά και χωρίς διαζύγιο.
Χωρίς παιδί, αλλά και χωρίς την ευθύνη να πληρώνει το παιδί αυτό τις δικές μου ενδεχομένως λάθος επιλογές, που κατά τη γνώμη μου ήμουν πολύ επιρρεπής στο να κάνω μέχρι σήμερα.
Για μένα 35, αλλά σε καμία περίπτωση ταγμένη στην καριέρα μου. Κάθε άλλο μάλιστα.
Για μένα 35 αλλά με την ελευθερία να έχω επιλέξει σε κάθε της έκφανση την παραμικρή απόφαση μου, σωστή ή όχι, που σήμερα με έχει φτάσει ως εδώ.
Απολαμβάνω τη ζωή, και νιώθω μικρή. Νιώθω πολύ νέα ακόμα και με πολλά που θέλω να ζήσω και να βιώσω πριν μπω στη διαδικασία να κάνω οικογένεια. Με θεωρώ άκρως φυσιολογική. Ίσως και πιο φυσιολογική από κάποια άλλη γυναίκα που έστρωσε τη ζωή της με βάση το κοινώς αποδεκτό. Έχω ταξιδέψει, έχω γυρίσει πολλά μέρη ανά τον κόσμο, έχω αθληθεί, έχω αφιερώσει ποιοτικό χρόνο στις ανάγκες και στα θέλω μου, έχω ακολουθήσει τα όνειρα μου, τις φιλοδοξίες μου, τις επιθυμίες μου. Έχω κάνει τις τρέλες μου, τα χόμπι μου, τα πολλάαα χόμπι μου, έχω φανεί υπεύθυνη αλλά και επιπόλαιη, έχω ζήσει στο εξωτερικό, έχω μείνει μόνη, πολύ μόνη, ουσιαστικά μόνη έχω κάνει σχέσεις, καλές, λιγότερο καλές, άθλιες, κακές. Έχω ερωτευτεί, έχω τσακωθεί, έχω συζήσει, έχω δεσμευτεί, έχω χωρίσει, έχω πονέσει, έχω πληγώσει, έχω προδοθεί, έχω προδώσει. Έχω ξενυχτήσει, έχω μεθύσει, έχω γυρίσει σπίτι μου πρωί, έχω γυρίσει στον μπαμπά μου τύφλα μπουσουλώντας στα τέσσερα, έχω αφήσει άυπνους τους γονείς μου ενώ ήμουν έξω με το αγόρι μου, έχω κλείσει 16 χρόνια στο ΙΚΑ, έχω φιληθεί μέσα στην τάξη με έναν συμμαθητή μου, έχω φλερτάρει, έχω γνωρίσει υπέροχα μέρη , φανταστικούς ανθρώπους... Και δεν έχω χορτάσει... Δεν έχω τελειώσει ακόμα...
Για κάποιους είμαι αποτυχημένη συναισθηματικά που δεν έχω κάνει ακόμα τη δική μου οικογένεια.
Για μένα τυχερή. Τυχερή που δεν ζω βυθισμένη σε μία επαναλαμβανόμενη συμβατική καθημερινότητα βουτηγμένη στην ανία της ιεροτελεστίας που πολλές φορές συνεπάγεται η πρώιμη συνύπαρξη με έναν άνθρωπο.
Τυχερή που δεν έχω κάνει οικογένεια με τον τρόπο που η κοινωνία το έχει στο φτωχό και σκουριασμένο μυαλό της. Τρόπο παλιακό, απολιθωμένο και ξεπερασμένο.
Στο δικό μου μυαλό οικογένεια είναι ο άνθρωπος. Και ο δικός μου άνθρωπος θα είναι ελεύθερος. Απαλλαγμένος από κλισέ και ταμπού, ελεύθερος να επιλέγει και να καθορίζει τη ζωή του με βάση τις ανάγκες του, τις επιθυμίες μας και τα θέλω μας. Και με αυτόν τον ελεύθερο άνθρωπο, θα φέρω στον κόσμο ένα ελεύθερο παιδί και θα του διδάξω τις ομορφιές και όχι τα προβλήματα αυτού του κόσμου. Θα του μάθω να θέλει τα εμπόδια γιατί δεν θα φοβάται να τα ξεπεράσει, και όχι να τρέμει στο ενδεχόμενο ότι πρέπει να αναλάβει ευθύνες. Με τον ελεύθερο άντρα μου, θα κάνω ελεύθερα παιδιά, ικανά να αναγνωρίζουν τις ουσιαστικές αξίες και όχι τις εδραιωμένες νόρμες... Και αν δεν νιώσω ότι αυτό που έχω στο μυαλό μου μπορώ να το έχω και στη ζωή μου, δεν θα φοβηθώ να μην κάνω οικογένεια. Γιατί απολαμβάνω τη ζωή. Και αυτός είναι ο σκοπός μου. Απολαμβάνω το ταξίδι και την κάθε του στιγμή γιατί απλά την έχω επιλέξει στον απόλυτο βαθμό της.
Δεν είμαι κατά τύχη ανύπαντρη. Δεν είμαι κατά τύχη χωρίς παιδί. Δεν είμαι κατά τύχη 35. Απλά έχω ακολουθήσει τη φυσική ροή των πραγμάτων στη δική μου ζωή.
Για μένα η ελευθερία είναι σημαντική. Είναι αξία, και τρόπος ζωής. Φιλοσοφία μου και ανάγκη. Και όταν λέω ελευθερία δεν εννοώ την απουσία δέσμευσης, αλλά την εσωτερική γνώση του ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να επιλέξω για μένα. Και αυτό μπορείς κάλλιστα να το κάνεις και με παρέα. Αρκεί και η παρέα αυτή, να έχει επίσης την ελευθερία ψηλά.
Για κάποιους είμαι 35 και ανώριμη... Δεκτό. Δεν ξέρω αν με αφορά να ωριμάσω με τον τρόπο που το αντιλαμβάνονται μερικοί. Το ώριμο φρούτο πέφτει από το δέντρο και μετά σαπίζει. Δεν είναι αυτή η ζωή που ονειρεύομαι για μένα.
Είμαι 35. Και είμαι ευλογημένη. Νιώθω τυχερή. Νιώθω αγαπητή... Ζω μία ζωή που έχει ένταση, ρυθμό, απρόοπτα και εναλλαγή συναισθημάτων που χτυπάει κόκκινο.
Είμαι 35. Με τρομάζει αλλά με πορώνει να συνεχίσω να ζω όλο και περισσότερο... Όμορφες μέρες όπως η σημερινή και η χθεσινή.
Από τότε που ξεκίνησα τον αγώνα δρόμου στον τηλεοπτικό στίβο τυχαίνει και γιορτάζω σχεδόν ταυτόχρονα πρεμιέρα και γενέθλια! Έτσι και φέτος.
Εχθές ξεκίνησε επίσημα και για εμάς η νέα τηλεοπτική σεζόν... Κάθε χρόνο, ίδιο συναίσθημα, ίδια αγωνία, ίδιο μούδιασμα. Λίγες μέρες πριν τον «αέρα» και μέχρι τα πρώτα λεπτά της εκπομπής. Και μετά όλα κυλούν ομαλά... Στα εύκολα και στα δύσκολα...
Έχουν ενέργεια αυτές οι μέρες... Ενέργεια που πηγάζει από μέσα μας και γεννιέται από την όρεξη για δουλειά και την αγάπη γι αυτό που κάνουμε, αλλά και από τον κόσμο. Όταν ο κόσμος είναι εκεί, το νιώθεις. Το αισθάνεσαι... Και εγώ αυτές τις μέρες το βιώνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Είναι πολύ συγκινητικό να δέχεσαι ευχές για καλή επιτυχία αλλά και για ευτυχισμένα χρόνια, προσωπική και επαγγελματική εξέλιξη, υγεία και όλα τα καλά, από ανθρώπους που δεν γνωρίζεις από κοντά, ωστόσο οι ίδιο έχουν μπει στον κόπο και έχουν γράψει ένα μήνυμα για σένα.
Η τεχνολογία μας φέρνει κοντά, και δεν είναι το μήνυμα αυτό καθέ αυτό, αλλά η σκέψη. Το ότι ο κάθε ένας από όλους αυτούς τους ανθρώπους, σκέφτηκαν να γράψουν λίγα λόγια και να βάλουν αγάπη σε ένα μήνυμα στέλνοντας το σε κάποιον που δεν έχουν συναντήσει ποτέ, με αγγίζει. Με συγκινεί. Με κάνει να νιώθω τόσο τυχερή, τόσο ευλογημένη.
Σεβασμό. Αυτό τουλάχιστον νιώθεις για όλους εκείνους που είναι κάπου εκεί έξω... Σεβασμό και ευγνωμοσύνη...
Προσπάθησα και απήντησα σε όσα περισσότερα μηνύματα μπορώ, σε twitter, facebook ,mail, instagram…Δεν κατάφερα να τους ευχαριστήσω όλους. Και λυπάμαι γι αυτό... Αλλά είναι τόσοι πολλοί και οι υποχρεώσεις τρέχουν... Μέσα από εδώ λοιπόν, μου δίνεται η ευκαιρία να σας ευχαριστήσω όλους ξανά, μέσα από την καρδιά μου, για τις ευχές και την ενέργεια σας. Είστε σημαντικοί και η στήριξη σας είναι η δική μας κινητήρια δύναμη. Με συγκινείτε. Σας διαβάζω και νιώθω ότι έχω φίλους καλούς που η σκέψη τους με συνοδεύει. Σας ευχαριστώ και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ποτέ, όλο αυτό. Σας ευχαριστώ.
ΥΓ: Σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες στιγμές από τη χθεσινή πρεμιέρα αλλά και από σήμερα... Και του χρόνου να είμαστε και να είσαστε καλά".
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου