Η Νανά Καραγιάννη έδωσε μια πολύ συγκινητική και ειλικρινή συνέντευξη στο ΕΓΩ και στον Γιάννη Βίτσα όπου μίλησε για την νευρική ανορεξία, τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή, τον αγώνα που δίνει, την αγάπη του κόσμου αλλά και το πως της κατέστρεψε τη ζωή.
Πέρασες ένα δύσκολο διάστημα το προηγούμενο καλοκαίρι.
Εξαιτίας του κακού τρόπου με τον οποίο διαχειριζόμουν το θέμα μου, έφτασα πραγματικά σε οριακό σημείο. Μέσα στο καλοκαίρι, μόνη μου πια, χωρίς να χρειαστεί κάποια παρουσιάστρια να μου κάνει εκπομπή και να με σύρει στα νοσοκομεία, είπα "Νανά μου, με χαμηλούς τόνους και χωρίς πολλές ανακοινώσεις και δηλώσεις, κάνε αυτό που πρέπει". Έτσι κινητοποιήθηκα.
Κινδύνεψε ουσιαστικά η ζωή σου τότε;
Οι γιατροί προειδοποιούσαν από καιρό ότι υπήρχε κίνδυνος σε παθολογικό πια επίπεδο, γεγονός που πλέον το πιστεύω, το αντιλαμβάνομαι και φαντάζομαι ότι στο μέλλον θα το καταλάβω περισσότερο.
Προβληματίστηκες για το πως προέκυψε η ανορεξία στη ζωή σου ή για ποιο λόγο δεν βρήκες τη δύναμη στην πορεία των επτά ετών να την αντιμετωπίσεις;
Το έχω σκεφτεί πολύ. Το έχω συζητήσει και αναλύσει. Το γιατί είναι ένα βαθύ θέμα που αφορά στιγμές μου πολλά χρόνια πίσω και δεν έχει να κάνει με το πως θα χωρέσω στο μπικίνι. Ποτέ δεν είχα ζυγαριά στο σπίτι μου. Πήρα όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία και έπρεπε να παρακολουθώ το βάρος μου, από την αντίθετη μεριά πλέον. Δεν ξεκίνησε πάντως γιατί αισθάνθηκα πως ήμουν η καλλονή που έπρεπε να προσέχει τις αναλογίες της. Οι λόγοι ήταν ψυχολογικοί και αφορούσαν προβλήματα που "κουβαλούσα" από την παιδική μου ηλικία και ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν.
Δεν ένιωθες αποδοχή στα παιδικά σου χρόνια;
Ακριβώς. Δεν ένιωσα ποτέ αποδοχή.
Αγάπη;
Όχι ιδιαίτερη.
Βίωσες τραυματικές στιγμές ως παιδί;
Απ' ότι φαίνεται ήταν πολύ τραυματικές. Τις έκρυβα. Και στο σχολείο δεν είχα πολλούς κολλητούς φίλους. Πάντα με διέκρινε μια μοναχικότητα. Τη διατηρώ ακόμα και σήμερα. Είναι πολύ λίγοι οι κοντινοί μου άνθρωποι, αυτοί στους οποίους θα μιλήσω ανοιχτά.
Πέρασες κατάθλιψη;
Όλο αυτό είναι μια μορφή κατάθλιψης.
Αισθανόσουν τη συμπάθεια του κοινού απέναντι σου πριν από την περίοδο της ανορεξίας;
Όχι. Αντιλήφθηκα τη συμπάθεια και την αποδοχή μετά. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες εκατοντάδες μηνύματα υποστήριξης και αγάπης λαμβάνω καθημερινά.
Έχω την αίσθηση ότι κάποια περίοδο δεν έπαιρνες κιλά από φόβο μήπως έχανες όλη αυτή την αγάπη αν θεραπευόσουν.
Αν συνέβη, έγινε υποσυνείδητα, ίσως επειδή πραγματικά λαχταρούσα τόσο πολύ όλη αυτή την αγάπη και την τρυφερότητα. Το έχω σκεφτεί και εγώ. Είναι μια λανθάνουσα κατάσταση. Σίγουρα δεν ήθελα να χάσω την τεράστια αγκαλιά που μου πρόσφεραν οι άνθρωποι. Τώρα πια ξέρω ότι δεν πρόκειται να τη χάσω.
Σαν να προκάλεσες στον εαυτό σου την αρρώστια λόγω της ανάγκης σου για αποδοχή.
Είναι πολύ πιθανό. Είναι τρομακτικό τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για να πάρει λίγη αγάπη. Γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε απλόχεροι στα συναισθήματα μας, να εκφράζουμε την αγάπη μας και με λόγια, να μην το ξεχνάμε ούτε να το θεωρούμε δεδομένο. Εγώ πάντα το κάνω. Είμαι πολύ τρυφερή.
Πόσο άλλαξε την ζωή σου η ασθένεια;
Βασικά την κατέστρεψε. Αυτή είναι η αλήθεια. Επηρέασε τη δουλειά, εμένα ψυχολογικά, τις σχέσεις μου με ανθρώπους. Όλα τα χάλασε. Είναι μια σαρωτική ασθένεια. Δεν την εύχομαι ούτε στον εχθρό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου