Η Δανάη Επιθυμιάδη ήταν το κλασικό κοριτσάκι, που από μικρή ηλικία ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός.
Φορώντας τα ρούχα και τα κοσμήματα της μαμάς της, έδινε τις δικές της παραστάσεις. Στη πρώτη γυμνασίου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το χώρο του θεάτρου συμμετέχοντας στο εργαστήρι του Αρσάκειου, όπου φοιτούσε. «Στα θεατρικά μαθήματα είχα καθηγητή τον Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος ήταν αυστηρός, αλλά μας μετέδιδε όλη τη θεατρική ατμόσφαιρα. Άρχισε να με γοητεύει ολοένα και περισσότερο ο χώρος της υποκριτικής. Στο τέλος της χρονιάς ανεβάσαμε την παράσταση Μήδεια, όπου συμμετείχα στο Χορό και λίγα λεπτά πριν ανέβω στη σκηνή έβαλα τα κλάματα. Μου φαινόταν τρομερά συγκινητικό αυτό που ζούσα» λέει η ηθοποιός στο People.
Τελειώνοντας το σχολείο, η Δανάη φεύγει για θεατρικές σπουδές στο Λονδίνο. «Από μικρή ηλικία επιθυμούσα να ζήσω στο εξωτερικό. Ήθελα να μείνω σε μια άλλη χώρα, να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα, να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων και να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Mε είχε πιάσει το τυχοδιωχτικό μου και είχα τάσεις φυγής» παραδέχεται καθώς απολαμβάνει μια κούπα ζεστό καφέ.
Στο Λονδίνο σπούδαζε θεατρολογία και παράλληλα έδινε εξετάσεις για να μπει σε δραματική σχολή, η οποία ήταν χρονοβόρα διαδικασία και εντελώς διαφορετική από τα δικά μας δεδομένα. Όμως, κάθε φορά που έφτανε ένα βήμα πριν εισαχθεί στη δραματική σχολή, κοβόταν. Επιπλέον, ο μουντός καιρός της βρετανικής πρωτεύουσας και οι ατελείωτες βροχές άρχισαν να κουράζουν τη Δανάη. Εκείνο το διάστημα φλέρταρε με την ιδέα να επισκεφτεί τη Νέα Υόρκη. Οι διηγήσεις από ένα ταξίδι που είχε κάνει στο παρελθόν η μητέρα της είχαν γεννήσει στη νεαρή κοπέλα την επιθυμία να βρεθεί στην Αμερική. Λίγο καιρό αργότερα το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα, ύστερα από την παρότρυνση ενός καλού της φίλου. «Μια μέρα που ήμουν στο σούπερ μάρκετ σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να κάνω μια έρευνα για σπουδές στη Νέα Υόρκη, καθώς το τελευταίο διάστημα παραπονιόμουν συνεχώς στους φίλους μου ότι δεν περνούσα καλά. Γυρίζοντας στο σπίτι ξεκίνησα την αναζήτηση και βρήκα μια από τις καλύτερες σχολές στο χώρο της υποκριτικής, και μάλιστα στάθηκα πολύ τυχερή. Οι υπεύθυνοι της σχολής βρίσκονταν στο Λονδίνο και κανόνισα να κάνω οντισιόν. Μόνο στην κολλητή μου το είπα, γιατί δεν πίστευα πως θα γινόταν τελικά κάτι. Ήταν έξω από όσα συνέβαιναν στη ζωή μου, οπότε δεν είχα αγχωθεί καθόλου για το αν θα περνούσα την οντισιόν. Ήμουν κι ερωτευμένη εκείνο το διάστημα, οπότε δεν έδωσα μεγάλη βαρύτητα σ’ αυτό». Ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Κι έγινε.
Δύο βδομάδες αργότερα ένας μεγάλος φάκελος έφτασε στο φοιτητικό της διαμέρισμα, ωστόσο εκείνη τον άνοιξε, έριξε απλά μια φευγαλέα ματιά και τον έκλεισε. Πίστευε πως η τύχη δεν της είχε χαμογελάσει. «Πέρασαν τρεις ώρες μέχρι να ανοίξω ξανά το φάκελο, γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν με είχαν δεχτεί. Τελικά έπεσα έξω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα. Ήθελα να τηλεφωνήσω στους γονείς μου και έτρεμαν τα χέρια μου από τη συγκίνηση» απαντάει.
Η μετακόμιση σε φοιτητική εστία της Νέας Υόρκης έφερε τεράστια χαρά στη Δανάη, η οποία έμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια. Αλήθεια, ήταν όπως το είχε φανταστεί; «Ήταν μια συναρπαστική πόλη. Ακόμα καλύτερα από αυτό που φανταζόμουν, μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Τον πρώτο καιρό βέβαια με είχε πιάσει αγοραφοβία και δεν ήθελα να δω ούτε τους συμφοιτητές μου. Όμως, ήταν παροδικό. Με τη συγκάτοικό μου κρατάω μέχρι σήμερα επαφές».
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου